Fotografie en verantwoordelijkheid: Mijn keuzes achter de lens.

Fotografie is voor mij een manier om de wereld vast te leggen zoals ik die zie. Het is een creatieve uitlaatklep en biedt mij de mogelijkheid om elk moment te vereeuwigen. Wat mij het meest aanspreekt aan deze hobby is de constante variatie aan onderwerpen. Of het nu gaat om een ​​prachtig landschap, een drukke straat, architectuur, of dieren, ik fotografeer alles. Wat ik liever niet meer fotografeer is een huwelijk of een afscheid. Beiden vormen voor mij een te grote last. Niet alleen fysiek maar ook gevoelsmatig erg zwaar.

Een van de aspecten van fotografie die ik zo fascinerend vind, is de veelzijdigheid ervan. Elk onderwerp biedt een nieuwe uitdaging en een frisse invalshoek. Een verlaten straat kan net zo boeiend zijn als een kleurrijke festival, en een close-up van een insect kan net zo indrukwekkend zijn als een berglandschap. Een van de leden van een fotoclub waar ik lid van was beweerde dat je als fotograaf een rode draad zou moeten hebben in de onderwerpen. Ik zou mezelf ernstig tekort doen als ik dat als leidraad zou gebruiken en mezelf en mijn creativiteit aan banden leggen.

Ik fotografeer graag en veel vogels maar ik ga me zeker niet beperken tot alleen vogels.

Bij het fotograferen van verschillende onderwerpen leer ik voortdurend nieuwe technieken en stijlen. Een portretfoto vereist een andere aanpak dan een landschap  en macro vraagt ​​om precisie en geduld. Deze variatie houdt de hobby spannend en zorgt ervoor dat ik mijn vaardigheden fris en bij de tijd kan houden.

Dieren zijn voor veel fotografen een geliefd onderwerp. Ze zijn onvoorspelbaar, hebben hun eigen unieke karakter, en bieden prachtige composities. Goed bestuderen en observeren kan je al een heel eind op weg helpen. Niet iedereen is echter in staat en in de gelegenheid om dit te doen.

Hoewel de fotografie van dieren in het gevangenschap soms ter discussie staat, vind ik het waardevol om dit te doen. Het biedt een unieke kans om dieren van dichtbij te observeren en hun schoonheid vast te leggen.

Redenen voor deze blog zijn eigenlijk de opmerkingen die ik nog wel eens krijg als ik foto’s plaats van dieren in gevangenschap of aan een schuilhut. En hangt er een waardeoordeel aan wat soms best pijn doet. Niet iedere fotograaf is in staat om dieren in het wild vast te leggen. Dit kan allerlei redenen hebben. Fysieke of financiële. Als ik graag een leeuw wil fotograferen en ik kan of wil niet naar Afrika reizen dan moet ik dat ik een dierenpark doen. Als ik geen kilometers kan lopen door een natuurgebied dan ga ik in een schuilhut zitten en hoop dat de vogels naar me toe komen omdat ik een bakje voer voor ze neerzet. Hiermee verleid ik de vogels om naar me toe te komen…Dat klopt. Maar ik dwing ze niet en ik hou ze niet vast. Ik zie diezelfde criticasters zelf soms wel foto’s plaatsen van honden en katten. Dan krab ik toch achter mijn oren. Overigens...Die opmerkingen verwijder ik.

Toch is het wel belangrijk om ethisch te werken. Wanneer ik dieren in gevangenschap fotografeer, probeer ik altijd zo respectvol mogelijk te zijn. Ik gebruik vaak een telelens om afstand te houden, zodat ik de dieren niet stoor. Ik ga op plekken waar ik kan zien dat er goed voor de dieren gezorgd wordt.

Fotograferen in dierentuinen of parken heeft zijn eigen uitdagingen. Vaak zijn de dieren gescheiden van de bezoekers door hekken, glas of andere barrières. Dit kan het moeilijk maken om een ​​"natuurlijke" foto te maken. Hier komt de kunst van compositie en creativiteit om de hoek te kijken. Een van de technieken die ik vaak gebruik, is het spelen met scherptediepte. Door een lage diafragma-instelling te gebruiken, kan ik de hekken en achtergronden bepalen, waardoor de focus volledig op het dier komt te liggen. Dit zorgt ervoor dat de dieren in mijn foto's meer op hun gemak lijken, en ook in hun natuurlijke omgeving leven.

Kortom…Ik fotografeer om de foto en het mooie plaatje maar WEL met respect voor mijn onderwerp. Wat dat ook is. Dat is de verantwoordelijkheid van elke fotograaf op zich. Wanneer er fotografen zijn die dat niet doen dan kan en mag ik daar wat van vinden maar ik kan daar niks aan veranderen. Er iets van zeggen helpt toch niet en daarbij ben ik Don Quichot niet. Het levert ook alleen maar wrevel op.

Vind iets van mijn foto…Prima! Maar laat de keuze van onderwerp en wijze van fotograferen aan mij. En vindt je het niks…Swipe dan lekker verder.